1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31

1De Zifieten nu kwamen1) tot Saul te Gibea, zeggende: Houdt zich David niet verborgen2) op den heuvel van Hachila, voor aan de wildernis?
2Toen maakte zich Saul op, en toog af naar de woestijn Zif, en met hem drie duizend man, uitgelezenen van Israël, om David te zoeken in de woestijn Zif.
3En Saul legerde zich op den heuvel van Hachila, die voor aan de wildernis is aan den weg, maar David bleef in de woestijn, en zag, dat Saul achter hem kwam naar de woestijn.
4Want David had verspieders gezonden, en hij vernam, dat Saul voorzeker kwam.
5En David maakte zich op, en kwam aan de plaats, waar Saul zich gelegerd had, en David bezag de plaats, waar Saul lag, met Abner, den zoon van Ner, zijn krijgsoverste. En Saul lag in den wagenburg,3) en het volk was rondom hem gelegerd.4)
6Toen antwoordde David,5) en sprak tot Achimelech, den Hethiet,6) en tot Abisai, den zoon van Zeruja,7) den broeder van Joab, zeggende: Wie zal met mij tot Saul in het leger afgaan? Toen zeide Abisai: Ik zal met u afgaan.
7Alzo kwamen David en Abisai tot het volk des nachts;8) en ziet, Saul lag te slapen in den wagenburg, en zijn spies stak in de aarde aan zijn hoofdeinde, en Abner, en het volk lag rondom hem.
8Toen zeide Abisai tot David: God heeft heden uw vijand in uw hand besloten; laat mij toch hem nu met de spies op eenmaal ter aarde slaan,9) en ik zal het hem niet ten tweeden male doen.
9David daarentegen zeide tot Abisai: Verderf hem niet;10) want wie heeft zijn hand aan den gezalfde des HEEREN gelegd,11) en is onschuldig gebleven?12)
10Verder zeide David: Zo waarachtig als de HEERE leeft,13) de HEERE zal hem slaan, of zijn dag zal komen,15) dat hij zal sterven, of hij zal in een strijd trekken, dat hij omkome.
11De HEERE late het verre van mij zijn, dat ik mijn hand legge16) aan den gezalfde des HEEREN! zo neem toch nu de spies, die aan zijn hoofdeinde is, en de waterfles, en laat ons gaan.
12Zo nam David de spies en de waterfles van Sauls hoofdeinde, en zij gingen heen; en er was niemand, die het zag, en niemand, die het merkte, ook niemand, die ontwaakte; want zij sliepen allen; want er was een diepe slaap17) des HEEREN op hen gevallen.
13Toen David over aan gene zijde gekomen was, zo stond hij op de hoogte des bergs18) van verre, dat er een grote plaats tussen hen was.
14En David riep tot het volk,19) en tot Abner, den zoon van Ner, zeggende: Zult gij niet antwoorden, Abner? Toen antwoordde Abner en zeide: Wie zijt gij, die tot den koning roept?20)
15Toen zeide David tot Abner: Zijt gij niet een man,21) en wie is u gelijk in Israël?22) Waarom dan hebt gij over uw heer, den koning, geen wacht gehouden? Want daar is een van het volk gekomen, om den koning, uw heer, te verderven.
16Deze zaak, die gij gedaan hebt, is niet goed; zo waarachtig als de HEERE leeft, gijlieden zijt kinderen des doods,23) die over uw heer, den gezalfde des HEEREN, geen wacht gehouden hebt! En nu, zie, waar de spies des konings is, en de waterfles, die aan zijn hoofdeinde was.
17Saul nu kende de stem van David, en zeide: Is dit uw stem, mijn zoon David? David zeide: Het is mijn stem, mijn heer koning!
18Hij zeide verder: Waarom vervolgt mijn heer zijn knecht alzo achterna,24) want wat heb ik gedaan, en wat kwaad is er in mijn hand?25)
19En nu, mijn heer de koning hore toch naar de woorden zijns knechts. Indien de HEERE u tegen mij aanport,26) laat Hem het spijsoffer rieken;27) maar indien het mensenkinderen zijn, zo zijn zij vervloekt voor het aangezicht des HEEREN, dewijl zij mij heden verstoten, dat ik niet mag vastgehecht blijven28) in het erfdeel des HEEREN,29) zeggende: Ga heen,30) dien andere goden.
20En nu, mijn bloed valle niet op de aarde31) van voor het aangezicht des HEEREN;32) want de koning van Israël is uitgegaan om een enige vlo te zoeken, gelijk als men een veldhoen op de bergen najaagt.
21Toen zeide Saul: Ik heb gezondigd; keer weder, mijn zoon David, want ik zal u geen kwaad meer doen, voor dat mijn ziel33) dezen dag dierbaar in uw ogen geweest is; zie, ik heb dwaselijk gedaan, en ik heb zeer grotelijks gedwaald.
22Toen antwoordde David, en zeide: Zie, de spies des konings; zo laat een van de jongelingen overkomen, en halen ze.
23De HEERE dan vergelde aan een iegelijk zijn gerechtigheid en zijn getrouwheid;34) want de HEERE had u heden in mijn hand gegeven; maar ik heb mijn hand niet willen uitsteken, aan den gezalfde des HEEREN.35)
24En zie, gelijk als te dezen dage uw ziel in mijn ogen is groot geacht geweest, alzo zij mijn ziel in de ogen des HEEREN groot geacht, en Hij verlosse mij uit allen nood.
25Toen zeide Saul tot David: Gezegend zijt gij, mijn zoon David; gij zult het ja gewisselijk doen,36) en gij zult ook gewisselijk37) de overhand hebben. Toen ging David op zijn weg, en Saul keerde weder naar zijn plaats.